وقـتـے حـس میڪنم …

جایــے در ایــטּ ڪره ے خاڪے . .

تــو نفـس میڪشـے و مـטּ …

از هــماטּ نفـس هایتـــ ،،، نفـس میڪشم آرام مــی شوم !

تـو بــاش !!!

هـوایـتـــ ! بـویـت ! بـراے زنده مانـدنـم ڪافـــے ستـــ

یروز غروب تو کوچه ها بارون میومد …

چیک چیک صدای گریه ی ناودون میومد …

بارون دونه دونه از هر سو روون بود …

مرغ خسته اون شب کنج آشیون بود …

هنوز اون روز فراموشم نمیشه …

که بادست قشنگت روی شیشه …

کشیدی عکس قلبی و نوشتی …

واسه امروز و فردا و همیشه …

نمی دانم

درد کدام پرنده هنگام کوچ

در پاییز جا مانده است

که برگ ها

هرچه می ریزند

شانه های درختان

سبک تر نمی شود…

دسـت بـه “صورتـم” نـزن !

می تـرسم بیـفتـد

نقـاب خنـدانـی کـه بـر چهـره دارم !

و بعــد

سیـل ِ اشـک هـایـم “تـــــــــــو” را بـا خـود ببــرد

و بـاز

من بمانم و تنهــــــایی …!!!

دلم میخواهد …

چند وقــتی کرکره دلمو بکشم پاییـــن …

یه پارچـــه سیـاه بزنم درش و بنـویسم:

کسی نمـــــــرده

فقط دلـــــــــم گرفتــــــه…!